Cavab çox sadədir: KEÇMİŞSİZ GƏLƏCƏK OLMAZ!

Tariximizə nəzər salsaq, görərik ki, Azərbaycan xalqı çox şey itirib – torpaqlar, milyonlarla insan ömrü... Bu niyə belə olub? Yenə də cavab sadədir: biz tariximizə lazım olan diqqəti yetirməmişik. Düşmənlərimizi tanımayıb, yadımızdan çıxarmışıq, əclafların və yalançıların sözlərinə inanmışıq. Qısaca desək, bu günlə yaşamışıq.

XX əsrin əvvəllərindəki hadisələr də bizlər üçün dərs olmadı. O vaxt, 1918 ildə erməni quldurları və bolşeviklər cəmi bir neçə günə Azərbaycanda 50 mindən çox müsəlmanı qətlə yetirib. Sonra isə biz ermənilərlə bir yerdə bolşeviklərin hakimiyyəti altında yaşamağa razılaşdıq. Repressiya illərində minlərlə azərbaycanlı güllələnib ya da düşərgələrdə öldürülüb. Və yenə də azərbaycanlılar bunları unudub, Sovet hakimiyyəti uğrunda Böyük Vətən müharibəsində öz qanlarını axıdıblar. 1948 – 1953 illərdə ermənilər Ermənistan SSR ərazisindən azərbaycanlıların kütləvi deportasiyasına nail oldular. Və yenə yol və iqlim dəyişikliyinə dözə bilməyən minlərlə azərbaycanlının qırılması. Azərbaycan xalqı isə ermənilərlə duz-çörəyi ilə bölüşür, sovet hakimiyyəti isə Azərbaycanın sərvətlərini oğurlamaqda davam edirdi. Nəhayət, Qarabağ hadisələri, Ermənistan SSR ərazisindən bütün azərbaycanlıların qovulması, Bakıya sovet qoşunlarının soxulması. İndi erməni quldurlarının və rus şovinistlərinin vəhşilikləri o dərəcədə idi ki, bunları yaddan çıxarmaq qeyri mümkün oldu. On minlərlə qətlə yetirilmiş və yaralanmış, 1 milyondan çox məcburi köçkün. Bunları unutmaq olmaz... Amma, deyəsən, anaların göz yaşlarını və oğulların qanını yenidən yaddan çıxarmağa başlayırıq. Orda-burda ermənilər Qarabağı qaytarsalar, Azərbaycan ermənilərə geniş muxtariyyat verəcək söhbətləri eşidilir. Azərbaycanın Ermənistanla mədəni və itisadi əlaqələri düzələr... Qısaca desək, “qardaşlaşma” gedir! Dəhşət! Azərbaycanın ermənilərlə hansı münasibəti ola bilər? Anaları “türk sənin düşmənindir” sözlərini uşaqlıqdan başlarına yeritdiyi ermənilərlə. Qədim mədəniyyətə, dövlətçilik ənənəsinə və tarixə sahib olan azəri xalqı ermənilərlə - xalq yox: iki əsr Qafqazda yaşadığı vaxtda 1 milyon azərbaycanlı türkünü qətlə yetirən bir qruplaşma ilə, bir quldur dəstəsi ilə - necə yaxın münasıbət qura bilər? Yox! Yalnız bir çıxış yolu var:

Azərbaycanın hər bir oğulu Azərbaycan torpaqlarını AZƏRBAYCANA qaytarmaq hazırdır! Belə SADİQ oğullara ölkənin gələcəyini e’tibar etmək olar. Azərbaycan oğullarının qanı və analarının göz yaşları yerdə, tapdaq altında qalmamalıdır. Ermənilərin Azərbaycan xalqına qarşı hiyləgər cinayətləri cəzasız qala bilməz!

Сегодня, когда весь мир смело движется в будущее, возникает вопрос: так ли необходимо знать историю – то, что нас связывает с прошлым и давно прошедшим? Ответ прост: БЕЗ ПРОШЛОГО НЕТ БУДУЩЕГО.

Если мы посмотрим на свою историю, то увидим, как много азербайджанский народ потерял – земли, миллионы жизней… Почему так происходило? Ответ снова прост: мы не уделяли своей истории нужного внимания. Мы забывали своих врагов, мы верили обещаниям подлецов и лгунов. Короче, жили только сегодняшним днем.

События начала ХХ века также не стали для нас уроком. Тогда в 1918 году армянские бандиты и большевики только за несколько дней истребили более 50 тысяч мусульман в Азербайджане. А мы в дальнейшем согласились жить бок о бок с армянами под властью большевиков. В годы репрессий тысячи и тысячи азербайджанцев погибли в лагерях или были расстреляны. И снова азербайджанцы забыли об этом, проливая кровь за Советскую власть в Отечественной войне. В 1948 – 1953 годах армяне добились массовой депортации азербайджанцев из Армянской ССР. И снова – тысячи азербайджанцев, погибших во время переезда или же не выдержав перемены климатических условий. А азербайджанский народ снова гостеприимно делится с армянами хлебом и солью, а советские власти продолжают расхищать богатства Азербайджана. И вот наконец Гарабахские события, изгнание из Армянской ССР всех азербайджанцев и ввод советских войск в Баку. Теперь масштабы зверст армянских боевиков и российских шовинистов были настолько огромны, что забыть их не представлялось возможности. Десятки тысяч погибших и раненных, более 1 миллиона беженцев на своей же земле. Такое нельзя забыть… Но, кажется, мы вновь начинаем подзабывать слезы матерей и кровь сынов. Там и тут ходят разговоры о том, что если армяне вернут Гарабах, то там Азербайджан предоставит армянам широкую автономию. Наладятся культурные и экономические связи Азербайджана с Арменией… Короче, вновь «братаемся»! Ужас! Какие отношения Азербайджана могут быть с армянами? С теми армянами, матери которых с детства вдалбливают им три слова: «Турок твой враг». Как может народ, обладающий древней культурой, традициями государственности и историей, сблизиться с армянами – группировкой, бандой, шайкой, но никак не народом, – который за два века своего обитания на Кавказе уничтожил более 1 миллиона мирных азербайджанских тюрков??? Нет! Есть лишь один выход:

Каждый сын Азербайджана готов вернуть Азербайджанские земли АЗЕРБАЙДЖАНУ! Таким ВЕРНЫМ сынам можно доверить будущее страны. Кровь азербайджанских сынов и слезы азербайджанских матерей не должны остаться растоптанными на земле. Гнусные преступления армян против азербайджанского народа не должны остаться безнаказанными!

НЕ ЗАБУДЕМ ЖЕ НАШЕЙ ИСТОРИИ, ДАБЫ НЕ ЗАБЫТЬ КТО НАШ ДРУГ, А КТО – ВРАГ!